Bolesław Prus (właściwie Aleksander Głowacki) urodził się 20 VIII 1847 roku w Hrubieszowie, jego ojciec był dworskim oficjalistą. Wcześnie stracił rodziców i dlatego wychowywali go krewni. Naukę rozpoczął w Szkole Realnej w Lublinie, później przeniósł się do Kielc, gdzie jego brat Leon pracował jako nauczyciel. Brał udział w powstaniu styczniowym, za co (po kuracji w szpitalu) został osadzony w więzieniu w Lublinie. Dzięki staraniom ciotki odzyskał wolność i mógł ukończyć przerwaną naukę w gimnazjum. Rozpoczął studia w Szkole Głównej w Warszawie, na wydziale matematyczno-fizycznym, jednak musiał je przerwać i podjąć pracę zarobkową. Później pobierał nauki w Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa w Puławach. Po powrocie do Warszawy pracował jako robotnik, ale samokształcenie nadal pozostawało jego pasją, a praca naukowa marzeniem. Od 1872 roku związał się na stałe z dziennikarstwem: naukowe artykuły w „Niwie” podpisywał własnym nazwiskiem, natomiast drukowane w „Opiekunie Domowym” felietony Listy ze starego obozu pisywał pod pseudonimem Bolesław Prus. Współpracował również z: „Muchą”, „Kolcami”, „Kurierem Warszawskim”; (gdzie rozpoczął cykl Kronik), „Ateneum”, „Nowinami” (których redakcję objął w 1882 roku).
W 1879 roku został członkiem Międzynarodowego Towarzystwa Literackiego, w 1881 roku uczestniczył w IV Międzynarodowym Kongresie Literackim.
Pierwszymi utworami literackimi Bolesława Prusa były „To i owo” (1873), „Kłopoty babuni” (1874). Najbardziej znanymi nowelami jego autorstwa są: „Powracająca fala”, „Katarynka”, „Kamizelka”, „Michałko” i „Antek”. W latach 1885-1897 powstały najwybitniejsze dzieła jego twórczości literackiej, ukazały się wówczas: „Placówka”, „Lalka”, „Emancypantki”, „Faraon”. Przez całe życie pisał Kroniki, które były publicystycznym dopełnienie jego twórczości literackiej.
Przełom XIX i XX w. stanowił dla Prusa okres pracy społecznej, m.in. organizował Kasę Przezorności i Pomocy dal Literatów i Dziennikarzy. W 1905 roku został członkiem Komitetu Obywatelskiego niosącego pomoc robotnikom. Wojna rosyjsko-japońska spowodowała wzrost jego aktywności publicystycznej. Śmierć przerwała mu pracę nad powieścią „Przemiany”, zmarł 19 V 1912 r. w Warszawie. Został pochowany na Powązkach, a na jego grobie wystawiono pomnik z napisem „Serce serc”.